Tommie is een man met een missie. Hij wil het vak van verpleegkundige in de ouderenzorg in een positief en realistisch daglicht stellen. Sinds we hem drie jaar geleden spraken voor de Link is er veel gebeurd: hij is spreker op congressen, maakt podcasts, zijn derde boek is bijna uit, en hij is vader geworden van een zoon en een dochter. Vanaf begin dit jaar is hij docent verpleegkunde op het ROC ter Aa in Helmond. Tijd voor een zoomgesprek om te horen hoe het met hem is.

Je maakt podcasts met allerlei mensen uit de zorg. Jouw eerste vraag is altijd: wat betekent zorg voor jou? Kun je deze vraag zelf beantwoorden: wat betekent zorg voor jou?

“Goede vraag. Dat antwoord wisselt bij mij. Op dit moment betekent zorg voor mij dat je op een positieve manier iets bijdraagt aan het leven. Dat is dus breder dan voor mensen zorgen, het kan ook bijvoorbeeld voor dieren of de natuur zijn.”

Hoe is het met je?

“Goed. Ik ben zojuist begonnen aan een nieuwe baan als docent verpleegkunde op het ROC ter Aa, de school waar ik zelf heb gestudeerd. Ik ben enorm positief over het vak en vind het superleuk om jongeren iets te leren. Dat deed ik al via lezingen en mijn boeken, en nu doe ik het ook als docent. Het is wel flink aanpoten, want naast het lesgeven ben ik ook mijn lesbevoegdheid aan het halen. Jammer dat dit online moet, maar het gaat goed!”

Wat voor docent ben je?

“Ik ben iemand van de praktijk. Ik vertel veel ervaringsverhalen en probeer de studenten vooral te leren zelf te denken. Creatief te zijn. Niet star vast te houden aan protocollen, maar te kijken naar de mens. Wat heeft iemand nodig? Daarnaast stimuleer ik leerlingen tot samenwerken. Voel je niet minder dan die arts, maar laat je stem horen.”

Het is een heftig coronajaar geweest. Je bent zelf ook besmet geraakt. Hoe was dit jaar voor je?

“Ik werkte in de nachtdienst in het hospice en op tweede kerstdag kreeg ik corona. Ik ben er niet heel ziek van geweest hoor. Mijn moeder en stiefvader wel en daar heb ik me veel zorgen om gemaakt.

Het was een gekke tijd. Covid19 overkwam ons, de ziekte was onbekend. Het was roeien met de riemen die we hadden. En dan die beschermende pakken die we aan moesten. Ik kon op die manier niet de zorg verlenen die ik zou willen. Ik vond het zo erg dat ik niemand kon steunen door een arm om hem heen te slaan.”

Heeft de corona ook iets positiefs gebracht? Denk aan de aandacht voor het vak verpleegkundige?

“De werkdruk die altijd al hoog was, is nu nog zichtbaarder geworden. Mensen hebben nog meer respect en waardering voor het vak van verpleegkundige gekregen. Hoewel er bijvoorbeeld rondom de salarissen dan weer veel negativiteit was in de media.”

Je bent open over de sombere stemmingen die je sinds je jeugd hebt. Hoe ga je om met de situatie waarin we zitten door Corona?

“Na de eerste golf had ik echt tijd nodig om het te verwerken. Ik heb veel mensen zien sterven. Het was indrukwekkend. Het kostte tijd en ik heb er veel over gepraat met collega’s. Van mezelf ben ik niet zo’n uitgaanstype, dus ik vind het niet moeilijk om thuis te blijven. Het is een lastige tijd voor iedereen, maar voor mij is het zeker te doen hoor. Ik focus me nu vooral op het docentschap en mijn opleiding.”

Je bent een boegbeeld voor verpleegkundigen. Wat zou je hen in deze tijd willen meegeven?

“Ik hamer vooral op samenwerking. Denk niet te veel in hokjes, jouw stem is net zo belangrijk als die van de arts. Zorg goed voor jezelf. De druk is hoog, maar durf ‘nee’ te zeggen als het teveel voor je wordt. Anders houd je het niet vol. Maak het bespreekbaar met je collega’s en je naasten. Zorg dat je gezien en gehoord wordt. Aan naasten zou ik willen zeggen: besef dat het heel heftig kan zijn. Zorg dat je er voor de ander bent, luister naar zijn of haar verhaal. Ik praatte zelf veel met mijn vriendin en mijn moeder. Dat hielp mij echt.”

Waar denk je dat je over vijf jaar staat?

“Het leven is onvoorspelbaar. Ik had vijf jaar geleden niet kunnen voorspellen dat ik dit allemaal al bereikt zou hebben. Binnenkort komt mijn derde boek uit: Kastanjehove, geschreven door Loes Wouterson. Het is gebaseerd op ervaringen die ik heb opgedaan tijdens mijn werk in de zorg; het gaat over een jongen die in de ouderenzorg werkt en van alles meemaakt. De moraal van het boek is mijn persoonlijke missie: in de zorg doen we het samen. Beleidsmedewerkers kunnen geen beslissingen nemen zonder te kijken naar de cliënt en de medewerkers ‘aan het bed’. Verschillende lagen in de zorg moeten naar elkaar luisteren. Ideeën en dromen genoeg, dus waar ik over vijf jaar sta? Geen idee!”