Als je de humoristische sketches van Youtubers Dylan Haegens en Marit Brugman bekijkt, zou je misschien niet vermoeden dat zij enkele jaren geleden allebei kampten met psychische problemen. Dylan: “Ik had een angststoornis, Marit anorexia nervosa. Zo heftig dat we er in ons dagelijks leven flink door belemmerd werden. Wij weten uit eigen ervaring dat je er weer uit kunt komen, dat je je echt beter kan gaan voelen. We gunnen dat iedereen die in zo’n nare situatie zit.”

Om mentale problemen bespreekbaar te maken richtten de twee sympathieke Limburgers de Stichting Durf te Vragen op. In hun studio in het Limburgse Venray vertellen zij ons openhartig over hun strijd tegen een  psychische aandoening én het stigma dat hier op rust.

Merkten jullie dat deze stichting nodig was?

Dylan: “Ja, wij merkten dat er nog veel vooroordelen zijn. En dat het voor veel kinderen en jongeren niet zo gemakkelijk is om over psychische problemen te praten. Met onze bekendheid hopen we een steentje bij te dragen aan het doorbreken van het taboe.”

Marit: “Door te benoemen dat het normaal is en dat veel mensen het hebben, dat je hulp moet zoeken en dat het goed is om erover te praten.”

Dylan: “Met een gebroken been ga je naar de dokter. Als je je niet zo fijn voelt in je hoofd, moet je ook naar iemand die je beter kan maken.”

Hebben jullie het idee dat jullie met de stichting je doel bereiken?

Dylan: “Ja, we krijgen veel berichtjes van mensen die heel diep in de put zaten en nu niet meer. Dat is geweldig. Zelfs als je maar één iemand helpt, is het doel al bereikt.”

Hebben jullie zelf met vooroordelen te maken gehad?

Dylan: “Gelukkig had ik Marit en haar familie. Marit kwam al uit een heftige behandeling voor haar eetstoornis, dus zij waren wel wat gewend en waren er heel open over. Daar heb ik echt geluk mee gehad.”

Marit: “Op eetstoornissen rust echt nog een enorm stigma. Mijn familie was er wel open over, maar verder durfde niemand er iets over te zeggen.” 

Dylan, hoe begon jouw angststoornis?

“Het begon toen ik een keer in de trein zat en bijna flauwviel, omdat ik mijn teen had gestoten. Daarna werd ik steeds banger om met het openbaar vervoer te reizen en dat is toen gaan groeien. Angst is als een olievlek. Later durfde ik bijna niet meer naar de bioscoop of naar restaurants. Ik was bang om de controle te verliezen en dat ging van kwaad tot erger.” 

Wanneer dacht je: ‘dit is niet goed, hier moet ik iets aan doen?’

“Al vrij snel, alleen had ik niet meteen door dat het psychisch was. Door angst krijg je ook fysieke klachten; ik dacht dat er lichamelijk iets mis met me was. Ik ben door de hele medische molen gegaan tot een hersenscan aan toe omdat ik zo duizelig was. Toen uit alle onderzoeken bleek dat ik niks mankeerde, opperde de dokter dat het misschien wel psychisch was. Eerst wuifde ik dat weg, maar toen begon ik een patroon te zien: als ik ergens heen moest, werd ik misselijk en duizelig. Als het voorbij was, voelde ik me weer goed. Toen ik me dat realiseerde, heb ik alle hulp gepakt die ik kon krijgen. Gesprekken met een psycholoog, ademtherapie, sporten. Ik wilde er echt van af. Het is heel belangrijk dat je dat zelf wil, want met een angststoornis creëer je ook een veilige omgeving doordat je je angsten ook uit de weg kunt gaan. Ik ben ze aangegaan en Marit heeft me daar enorm bij gesteund.”

Marit: “Op een gegeven moment waren we op weg naar een meet & greet en zat Dylan huilend in de auto. Ik heb toen gezegd: ‘je gaat dit doen, als je nu omdraait, ga je voor altijd omdraaien.’”

Denk je dat het ontstaan van je angststoornis samenhangt met je bekendheid?

“Dat zal niet de enige oorzaak zijn, maar het speelt zeker een rol. Mijn behandelaar gaf ook aan dat het niet menselijk is dat iedereen altijd iets van je wil en je constant wordt aangestaard. Je bent in het openbaar voortdurend in opperste alertheid, je wil constant de beste versie van jezelf zijn.”

Marit, je hoort vaak dat mensen anorexia lang verborgen kunnen houden voor hun omgeving. Hoe was dat bij jou?
“Mijn ouders hadden het vrij snel in de gaten. Ik viel heel veel af, had het altijd koud, mijn haren vielen uit, en ik voelde bijna geen emotie meer. Mijn ouders zagen mij volledig veranderen qua uiterlijk en persoonlijkheid. Toen mijn vader zijn vermoedens uitsprak werd ik heel boos. Toch ben ik naar de huisarts gegaan en kreeg de diagnose anorexia. Niet dat ik er toen meteen iets aan ging doen, dat heeft nog wel twee jaar geduurd. Van een eetstoornis wil je eigenlijk niet af. Ik wilde slank blijven en controle hebben. En als ik in behandeling ging, dan moest ik gaan eten en aankomen en dat wilde ik niet.”

Op een gegeven moment werd je opgenomen in een kliniek.

“Ik was knocked out gegaan op de badkamervloer en helemaal klaar met het leven. Mijn behandelaren gaven aan dat als ik me niet zou laten opnemen, de kans bestond dat ik binnen een paar weken in het ziekenhuis zou belanden met een infuus. En dan had ik echt geen keuze meer.”

Wat vond je het lastigste in je herstel?

“Aankomen, en dat vind ik nog steeds lastig. Dat is echt aanpoten om mee te dealen. Je moet nieuwe kleren kopen in een grotere maat, dat is echt confronterend.”

Wanneer voelde je dat het beter ging?

“Na vier maanden voelde ik weer emoties. Dit kan ook een trigger zijn om terug te vallen, maar dat was het bij mij niet.”

Hoe ging het daarna?

“Ik wilde er na mijn opname 100 procent van af zijn, het was moeilijk te accepteren dat dat niet zo was. Als je weer thuis bent, moet je het alleen doen en af en toe komt dat stemmetje van de eetstoornis weer om de hoek kijken. Het hielp om erover te praten en afleiding te zoeken. Ook heb ik nu de handvaten om ermee om te gaan. Ik ontmoette vrij snel daarna Dylan en hij liet me zien hoe leuk het leven is. Als het nu wat minder gaat, vraag ik me steeds af waarom doe ik dit en herinner mezelf eraan dat ik niet meer terug wil naar de eetstoornis. Het blijft af en toe een strijd. Dat zal ook wel blijven. De kans is, denk ik klein dat ik er helemaal van af kom. Ik heb periodes dat ik weer meer controle over het eten wil hebben. Dan moet ik echt tegen mezelf zeggen dat ik ermee moet stoppen. Het helpt dat ik me ervan bewust ben.”

Dylan: “Ik merk het heel duidelijk als het minder gaat. Ik krijg dan ruzie met de anorexia. Dan lijkt het alsof ik niet tegen Marit praat, maar tegen de anorexia.”

Hebben jullie nog een boodschap voor anderen met psychische problemen?

Dylan: “Hoe moeilijk en uitzichtloos je situatie ook lijkt, neem iemand in vertrouwen, praat erover en zoek hulp. Je denkt dat je de enige bent, maar dat ben je echt niet. Toen ik zo open werd over mijn angststoornis, hoorden we ineens van anderen in onze omgeving die dat ook hadden.”

Marit: “Met de Stichting Durf te Vragen willen we echt uitdragen dat je leven echt een stuk beter is als je van je psychische aandoening afkomt. Wij kunnen het weten! Iedereen verdient het om zich goed te voelen.”

Over Dylan Haegens en Marit Brugman

Dylan (23 oktober 1992) is filmmaker en acteur en één van de meest succesvolle Youtubers van dit moment. Hij is samen met vriendin Marit (20 juni 1990) eigenaar van videoproductiebedrijf Haegens Media. Samen maken ze comedyvideo’s voor meer dan 1,7 miljoen abonnees en halen per maand meer dan 20 miljoen views met name bij kinderen tussen de 8 en 14 jaar. In 2018 bracht het koppel  de bioscoopfilm De Film van Dylan Haegens die meer dan 300.000 bezoekers trok. Marit schreef naar aanleiding van haar strijd tegen anorexia het boek Friet in de kliniek. 

Stichting Durf Te Vragen, opgericht door Dylan en Marit, helpt jongeren met het herkennen en erkennen van psychische problemen. De stichting stimuleert hen om hulp te zoeken. www.stichtingdtv.nl