Voor en na Sigurds ziekte, was sporten zijn uitlaatklep: ‘Het heeft me in het ‘ravijn’ geduwd, maar het heeft me ook veel gebracht’

“Jarenlang begeleidde ik als resourcemanager mensen die door een reorganisatie hun baan gingen verliezen. Het was heel confronterend om ineens aan de andere kant van de tafel te zitten. Dat ík degene was die moest uitkijken naar ander werk, omdat ik door de gevolgen van een hersenvliesontsteking mijn functie niet meer kon doen.

Een tijd daarvoor was ik na het lopen van een marathon, heel ziek geworden. Teveel sporten en een stressvolle periode hadden mijn weerstand aangetast. Toen ik redelijk hersteld was en mijn leven weer probeerde op te pakken, werd al snel duidelijk dat ik niet meer de oude was. Mijn korte termijn geheugen was door de hersenvliesontsteking aangetast en ik kreeg last van epilepsie- en later van paniekaanvallen.

Het was vreselijk dat ik mijn lichaam niet meer kon vertrouwen. En mijn baan moest opgeven. Toch ben ik altijd positief gebleven. Ik was er immers nog, had gezonde kinderen, fijne vrienden en er waren nog genoeg dingen die ik wél kon. Ik volgde therapie om van mijn angsten af te komen en besloot van mijn passie voor sporten mijn werk te maken. Een aantal jaren werkte ik een paar ochtenden per week vrijwillig als fitnessinstructeur op een sportschool, nu volg ik een opleiding tot wandelcoach. Ik haal hier veel voldoening uit, het is fijn dat ik hiermee ook iets voor anderen kan betekenen.

Sporten is altijd mijn uitlaatklep geweest, voor en na mijn ziekte. Het heeft me in het ‘ravijn’ geduwd omdat ik voor mijn ziekte over mijn grenzen ging. Maar het heeft me ook veel gebracht en geholpen bij mijn herstel. Op mijn slechtste momenten gaf het me houvast: een wandeling, een fietstochtje, lekker bewegen en mijn hoofd leegmaken. Dankzij sport is het vertrouwen in mijn lichaam terug.”