Joyce-lyn verloor na 29 weken zwangerschap haar zoon: ‘Jaren later tijdens de EMDR-behandelingen kon ik mijn verdriet een plaats geven’

 “Vijfenhalf jaar geleden heb ik, één maand na de bevalling, afscheid moeten nemen van ons zoontje Jéayden. Hij werd met 29 weken geboren. Hoewel alles in eerste instantie goed leek te gaan, kreeg hij na twee weken de klebsiella bacterie. Jéayden vocht voor zijn leven, maar kon de strijd helaas niet winnen. Tijd om stil te staan bij het verlies van onze zoon was er haast niet. En ik vond weinig gehoor op de juiste momenten voor mijn verdriet in mijn omgeving. Alsof we allemaal maar ‘gewoon’ door moesten gaan.

Vier maanden na het overlijden van Jéayden was ik opnieuw zwanger. De angst van de vorige zwangerschap zat er flink in en met 24 weken leek mijn ergste nachtmerrie uit te komen. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis omdat onze  zoon te vroeg geboren zou worden. De dokter vertelde mij dat de kans klein was dat hij het zou overleven met dit termijn. Ik voelde me alleen en was heel bang. De dagen gingen langzaam voorbij, maar iedere dag was er weer een. ik leefde iedere dag met de angst om ook hem te verliezen. Als ik er nu aan terugdenk dan voel ik nog die angst en stress. Gelukkig bleef ons zoontje nog even zitten en na twaalf weken volledige bedrust beviel ik van Livay, een prachtig, gezond jongetje.

Mensen hebben het altijd over een roze wolk na de geboorte. Ik hou ontzettend veel van mijn zoon, maar op hetzelfde moment voelde ik me niet mijzelf door de angst om ook hem te verliezen. Sinds het overlijden van Jéayden voelde ik me depressief. Ik herkende mijzelf niet meer terug, alsof ik naar iemand anders keek. Ik klopte na twee jaar aan bij de dokter die mij doorverwees naar de POH GGZ medewerker van de huisartsenpraktijk. Na meerdere gesprekken veranderde mijn stemming niet, het werd zelfs erger. De POH GGZ medewerker vroeg mij hoe het ging. ‘Ik heb de pillen al klaarliggen om ze in te nemen’, vertelde ik haar. Ze schrok en schakelde meteen het crisisteam van GGZ in.

Ik hoopte dat ik opgenomen zou worden, en had mijn koffer al klaarstaan. Maar het crisisteam besloot mij intensief ambulant te behandelen. Na een paar weken werd ik doorverwezen naar een psycholoog om te werken aan mijn herstel, maar het was tijdens de EMDR-behandelingen een jaar later dat ik echt de eerste stappen kon zetten. Ik kon mijn verdriet een plaats geven, voelde mij begrepen en gerespecteerd. Ik leerde dat ik mijzelf niet de schuld hoefde te geven voor het te vroeg bevallen en overlijden van Jéayden.

Momenteel volg ik schematherapie, wat mij helpt om een betere balans aan te brengen in mijn leven, en bepaalde gedachtes los te laten. Ik ga de toekomst weer lachend tegemoet. De medewerkers van GGZ Oost Brabant hebben mij geleerd dat ik er mag zijn. De drempel naar hulp accepteren kan erg hoog zijn, maar ik ben blij dat ik de stap heb gezet.”

Make a Memory – Mont Ventoux

“Ter nagedachtenis aan onze zoon Jéayden doe ik mee aan het Make a Memory event “Opdevoeten” in Frankrijk. Daarvoor ga ik de Mont Ventoux beklimmen. Een flinke berg met een steile klim. Ik kan dat want het verwerken van Jéayden voelt ook als een hoge berg met een steile klim. 

Na het overlijden van Jéayden kwam een fotograaf van Make a Memory foto’s maken van ons met onze zoon. De stichting is erin gespecialiseerd om foto’s te maken van zeer zieke en overleden kinderen om zo een blijvende, tastbare herinnering voor de ouders te creëren. Ik was zo gegrepen door deze stichting dat ik graag mijn steentje bij wil dragen.

De Mont Ventoux beklimmen is voor mij tevens een stukje verwerking. Ik draag een T-shirt met daarop een foto van Jéayden, samen lopen we de berg naar boven. Symbolisch, omdat hij altijd met mij mee zal blijven lopen. Toen het slecht met mij ging dacht ik dat ik naar hem toe moest, dat ik beter uit het leven kon stappen zodat we samen waren. Maar nu weet ik dat we toch samen zijn, hij zal van boven altijd dicht bij mij zijn.”

Meer over de Joyce-lyns beklimming van de Mont Ventoux, klik hier.