“Als puber raakte ik depressief door een aaneenschakeling van gebeurtenissen; mijn ouders gingen scheiden, ik werd gepest op school, door een blessure moest ik stoppen met mijn zwemtrainingen en mijn lieve oma overleed. Voor mijn gevoel kon ik met niemand hierover praten. Ik beschadigde mezelf door in mijn armen te snijden en uiteindelijk nam ik een overdosis pillen. Na verschillende opnames krabbelde ik voorzichtig weer op. Begin 2020 was ik in behandeling op een open afdeling voor mijn autisme en eetproblemen.

Maar toen kwam het coronavirus en raakte ik in een crisis. Ik belandde op een gesloten afdeling en door de strenge bezoekregels zag ik drie maanden lang mijn moeder niet. En dat terwijl juist zij zo belangrijk voor me is. Ik ben veel alleen geweest. Op de crisisafdeling zag ik anderen die ook door de coronamaatregelen waren geraakt. De hulp die ze eerder kregen, was weggeëbd; omdat ze niet naar buiten durfden en niet durfden te beeldbellen. Ik hoop dat mensen nu inzien dat face-to-face contact dóór moet gaan voor degenen die dat het hardste nodig hebben. 

Met mij gaat het nu beter. Ik heb weer een aantal vrijheden, zo kan ik gelukkig weer bezoek ontvangen. Binnenkort mag ik voor een intakegesprek naar de open afdeling, waar ik begin dit jaar was. Doordeweeks ga ik daar dan een individueel programma volgen, met therapie voor de combinatie autisme en eetstoornissen en ik kan er naar het werk-/leerbedrijf. In het weekend zal ik in mijn eigen appartement zijn. Voor praktische hulp, bijvoorbeeld bij het vasthouden van mijn dag-/nachtritme en structuur, kan ik mijn woonbegeleider bellen. Ik heb een groepje vrienden om me heen en sinds kort een relatie, dat betekent heel veel voor me. We hebben een beetje dezelfde achtergrond, dus we begrijpen elkaar goed en we ondersteunen elkaar. Als we samen zijn is het vooral gezellig. Voor mijn opleiding tot ervaringsdeskundige moet ik nog een half jaar naar school en erna een half jaar stage lopen. Dat hoop ik snel op te pakken, net als fitnessen. Het kickboksen wat ik een tijdje heb gedaan, deed me geen goed. Ik was daar te competitief mee bezig. Nu wil ik gewoon sporten voor de lol, niet om calorieën te verbranden. 

Tweeëneenhalf jaar geleden heb ik mijn verhaal verteld en daar kreeg ik alleen maar positieve reacties op, zowel van hulpverleners als van cliënten. Ik vind het nog steeds belangrijk om jongeren te vertellen dat ze moeten praten over hun gevoelens. Daarom vertel ik graag hoe het met me gaat. Ik ben terug op weg naar mijn eigen leven en dat maakt me echt heel blij.”