“De afgelopen jaren waren zwaar. Het karakter van mijn man veranderde. Na een val als gevolg van evenwichtsverlies, wees een hersenscan op de oorzaak: een hersentumor. De tumor werd verwijderd en een intensief hersteltraject volgde. Daarnaast was ik mantelzorger voor mijn vader en dit kostte mij veel energie. In juni 2020 overleed hij, op 95 jarige leeftijd. Met mijn man ging het inmiddels beter. Alles kwam in een rustiger vaarwater. Ik keek enorm uit naar de zomervakantie. In juli stapten we op de fiets richting Duitsland. Wat had ik er zin in! Eindelijk geen zorgen meer, het ontspannen kon beginnen.

Maar dat liep anders.

Eenmaal op pad kon ik van de een op de andere dag niet meer ontspannen. Zelfs na een lange dag fietsen waarbij ik fysiek uitgeput was, lag ik de hele nacht wakker. Ik begon te piekeren, werd angstig en somber. Het voelde alsof ik door een tornado naar beneden getrokken werd. Onze fietstocht hebben we ingekort, ik verlangde naar mijn eigen huis. Eenmaal thuis ging het niet beter. Piekeren, slapeloosheid, malen, angst, somberheid. Ik wilde maar één ding en dat was rust in mijn hoofd.

Al snel kon ik voor hulp terecht bij een ggz-organisatie voor eerste- en tweedelijns zorg. In overleg met een psychiater besloot ik weer te beginnen met antidepressiva. Een aantal maanden van somberte volgden. Als ik wakker werd dacht ik ‘hoe kom ik in hemelsnaam deze dag door’. Eens per week besprak ik met een begeleider hoe ik de komende dagen kon doorkomen. En hoe ik moest omgaan met de medicatie. Praktische hulp, dat was waar ik behoefte aan had.

Langzaamaan ging het beter. Na ongeveer een half jaar werd ik ‘s morgens wakker en wist direct: ‘hé, dit voelt anders’. Opeens was de grijze deken weg. Ik had zin in de dag en voelde ook: ik ga vanavond goed slapen. En vanaf dat moment heb ik naast het antidepressivum geen medicatie meer genomen. Zo snel als het mis ging in juli, zo snel ging het nu opeens weer goed. Inmiddels ben ik een half jaar verder en ik voel me energiek en blij.

Wat heeft mij nou geholpen? Het hielp mij het beestje bij de naam te noemen, er niet meer tegen te vechten en het ook te delen met mijn omgeving. ‘Okay, ik heb een depressie, vecht er maar niet meer tegen. Het is zoals het is’.

Daarnaast: bewegen. Hoe beroerd ik me ook voelde, ik ging iedere dag wandelen. Soms met een vriendin, maar ook vaak alleen. Na een uur wandelen moest ik vaak weer twee uur rusten, maar ach, ik was weer een paar uur verder. Ook ging ik bijna iedere dag zwemmen in de plas in de buurt en deed aan Mindfulness.

Ook de ruimte die ik kreeg op mijn werk heeft me geholpen. Er was geen enkele druk en ik kon zelf bepalen wanneer ik iets wilde gaan doen. Mede door het thuiswerken kon ik snel weer wat klusjes oppakken, op eigen tempo. Daardoor bleef de afstand tussen de werkvloer en mij klein.

Waarom ik dit wil delen? Om mensen met een depressie een hart onder de riem te steken. Het kan je zomaar gebeuren dat je uit balans raakt. Als je er midden in zit, denk je ‘dit komt nooit meer goed’. Maar…. geef het tijd, heb vertrouwen en blijf bewegen! Dit heeft voor mij gewerkt!”