“Het blijft fascinerend hoe boeiend de mens in elkaar zit” vertelt Piet (68). Daarom werkt hij voorlopig nog even door bij GGZ Oost Brabant. In zijn vrije tijd organiseert hij open podia waar mensen met en zonder beperking samenkomen, vanuit zijn overtuiging ‘iedereen heeft een talent’.

Hoe ben je in de zorg terecht gekomen?

“Ik ben de een na oudste uit een gezin met 12 kinderen. Dan leer je al vroeg verantwoordelijkheid nemen en rekening houden met anderen. Na de dienstplicht ging ik de A-opleiding doen, ondanks dat ik flauw viel als ik bloed zag. Het was werk met mensen, dat sprak me aan. Maar in de A-opleiding keken ze te klinisch naar patiënten. De ziekte ging voor de mens, terwijl ik naar de mens achter de ziekte wilde kijken. Daarom koos ik voor psychiatrie, de B-opleiding, o.a. forensische psychiatrie en daarna ging ik aan de slag op de Paaz*.”

Wat maakt de psychiatrie voor jou boeiend?

“De mens. Er zijn veel overeenkomsten tussen mensen. Slechts een heel klein stukje van de mens zorgt ervoor dat de een het wel redt en de ander in de goot belandt. Dat kleine stukje kan groot verdriet opleveren. Hierin kun je als hulpverlener veel betekenen.

Mensen schamen zich vaak om hun angsten of dwang. Maar als ze zich open en kwetsbaar opstellen naar mij, ervaar ik dat iedere dag nog als groot compliment. Dat geeft me veel voldoening. En als zij van hun angst afkomen, geniet ik mee van hun overwinningsroes.”

Je hebt diverse functies gehad bij de GGZ en  bent nu Cognitief Gedragstherapeutisch Werker. Hoe ben je hier gekomen?

“Ieder mens heeft zijn eigen achtergrond. Ik had interesse in hoe mensen leven. Ik wilde verder kijken dan hun diagnose. De totale mens zien. Hoe leven en werken ze? Hoe is de gezinssituatie, de woonsituatie? Al deze factoren zijn van belang voor iemands uiteindelijke geluk. Al die zaken vind ik belangrijker dan de eigenlijke diagnose. Bijna als vanzelf ging ik steeds meer de kant op van de cognitieve gedragstherapie.

Soms frustreert het mij dat allerlei procedures zorgen voor stroefheid. Ik ben voor protocollen, maar ze zijn een hulpmiddel, geen doel op zich. Ik vind dat we de DSM niet centraal moeten zetten. Kijk naar waar iemand last van heeft. Schaf de schotten af, zodat we makkelijk bij collega’s kunnen meekijken, zonder dat we hiervoor allerlei procedures moeten doorlopen. Wel een regiebehandelaar die de rode draad bewaakt, maar verder vind ik dat we flexibel met elkaar moeten meekijken.”

Jouw veertig jarig jubileum vier je met een open podium. Hoe dat zo?

“Vaak kreeg ik de vraag ‘Wanneer ga je met pensioen?’  Daar ben ik nooit mee bezig geweest. Maar ja, toen had ik opeens de leeftijd dat ik met pensioen mocht. Ik heb genoeg hobby’s; wandelen in België, een trapistje drinken, in de moestuin werken, muziekmiddagen organiseren. Maar ik blijf voorlopig twee dagen werken bij de GGZ. Ik vind mijn werk nog veel te leuk. 

Ik krijg een budget om mijn jubileum te vieren. Maar toen dacht ik, waarvoor werk ik? De cliënt, dáár haal ik mijn voldoening uit. Daarom wil ik het graag vieren met hen. Op het open podium nodig ik (ex-) cliënten en medewerkers uit om op te treden. Dit onder het mom: ‘Iedereen heeft wel wat…talent.’

Het is prachtig om te zien hoe mensen opbloeien als ze op een podium staan. Het is zo’n overwinning als ze zichzelf zo laten zien.”

Wat wil je meegeven aan jongeren die staan voor een beroepskeuze?

“Het is fascinerend hoe boeiend de mens in elkaar zit. En in de psychiatrie kun je jezelf als instrument inzetten, met de wetenschap op de achtergrond. Je kunt iets voor de ander betekenen. Je kunt mensen helpen zichzelf gelukkiger te maken. Als dit lukt, ja dat is echt fantastisch. Maar… Je doet het werk met hart en ziel, of niet. Er is geen middenweg. Dat moet je wel weten als je voor de psychiatrie kiest.”

*Paaz= Psychiatrische Afdeling Algemeen Ziekenhuis