Tim’s wereld werd op zijn kop gezet nadat hij door een auto-ongeluk ernstig hersenletsel opliep. ‘Na een lange, zware weg gaat het nu weer goed met mij’

 “Ik had mijn leven op een rijtje: volleybalde op hoog niveau, deed een opleiding aan de HAS en genoot van mijn vrije tijd met vrienden. Op 26 juni 2015 werd mijn wereld op zijn kop gezet. Ik werd aangereden door een auto, een paar meter van mijn huis. We wonen aan een drukke straat in Volkel, waar bomen je gedeeltelijk het zicht ontnemen. De bestuurder had mij niet gezien, ik hem ook niet. Ik klapte hard tegen de voorkant van de auto, brak mijn nek en toen werd het zwart.

Mijn eerste herinnering is het moment dat ik op Huize Padua bij het Hoogspecialistisch Centrum voor Hersenletsel en Neuropsychiatrie werd opgenomen, zo’n zes maanden na het ongeluk. Mijn familie heeft mij verteld over de periode daarvoor. Na het ongeluk ben ik geopereerd en kreeg ik een haloframe om, een stalen constructie om je hoofd te stabiliseren. Om mijn lichaam te laten herstellen, werd ik in coma gebracht. Na een paar dagen probeerden de artsen mij daaruit te halen. Dat lukte niet. Gelukkig reageerde ik wel op prikkels, maar door het haloframe konden er geen MRI-scans worden gemaakt, waardoor niemand wist hoe het met mij mentaal gesteld was. Ik werd overgebracht naar een revalidatiecentrum in Tilburg, waar ze gespecialiseerd zijn in jongeren die laagbewust of in coma zijn. Na één maand was ik weer bij bewustzijn, maar ik was er nog niet: ik kon niet lopen, praten of eten.

Daar ging ik in een revalidatiecentrum in Eindhoven aan werken. Helaas richtten ze zich daar alleen op lichamelijk herstel, terwijl ik juist mentale ondersteuning nodig had. Ik had veel rust nodig, dat kreeg ik niet. Totdat ik door behandelend arts Bert van GGZ Oost Brabant overgeplaatst werd naar Huize Padua. Daar kreeg ik de rust die me uiteindelijk goed heeft gedaan. Het eerste half jaar heb ik vooral geslapen, daarnaast werkten we aan mijn herstel. Mijn familie en vrienden kwamen iedere dag langs en beetje bij beetje ging het steeds beter. Na een jaar mocht ik weer naar huis, dat was een mooi moment.

Het gaat nu goed met mij, ik fiets weer, rijd auto, ga uit met mijn vrienden, volleybal en werk. Mijn studie heb ik helaas moeten opgeven, maar ik heb wel een baan gevonden in de agrarische sector. Daarnaast geef ik lezingen over mijn herstel en probeer ik zo mensen te steunen. Ook mijn droom om prof-volleyballer te worden jaag ik na. Ik oefende mee met het Nederlands paralympisch zitvolleybalteam. Het is belangrijk om iedere dag dat pluspuntje te vinden waar je je aan kunt optrekken. De helft waar je je zorgen om maakt zal niet gebeuren en die andere helft? Die kun je aan, vertrouw op jezelf!”