Een bepaalde trede van de trap altijd overslaan, herhaaldelijk controleren of iets recht ligt of in je hoofd steeds rijtjes tellen. Het zijn voorbeelden van dwanghandelingen die kunnen voorkomen bij een dwangstoornis. 1 tot 3 procent van de Nederlanders heeft een dwangstoornis, voor hen is dit dagelijkse kost. Eva Horsten, kwam er op jonge leeftijd achter dat ze het syndroom van Asperger heeft en een dwangstoornis. Ze vertelt in haar semi-autobiografische prozabundel ‘Dwanggenoten’, hoe het is om een dwangstoornis te hebben.

Hoe is deze prozabundel ontstaan?
“Al van kinds af aan schrijf ik verhalen, maar in mijn puberteit merkte ik dat dit steeds lastiger ging. Ik had last van dwanggedachtes. Zo’n tien jaar heb ik daardoor niet geschreven. Totdat ik op Emma (woonwerkvoorziening van GGZ Oost Brabant voor mensen met autisme) terecht kwam, daar kon ik de rust en tijd nemen om weer te schrijven. Vierenhalf jaar geleden begon ik met het schrijven van de verhalen voor ‘Dwanggenoten’. Steeds kwamen er meer verhalen, waar als rode draad het thema dwangstoornis doorheen loopt. Vaak lees je verhalen over dwangstoornissen die iemand vanuit zijn vakgebied heeft geschreven, ik wilde echt laten zien wat het is om een dwangstoornis te hebben, hoe dat echt voelt.”

Hoe heb je het schrijven over een dwangstoornis ervaren?
“Je bent als het ware toeschouwer en schrijver tegelijkertijd. Doordat de verhalen een combinatie van semi-autobiografische gebeurtenissen en fictie zijn, kon ik enige afstand tot het verhaal bewaren. Dat maakt dat ik er makkelijker over kon schrijven. Wel was het schrijven door de dwangstoornis soms een uitdaging. Ik kan mij zorgen maken over of ik een bepaald woord bijvoorbeeld al te vaak heb gebruikt. Mijn ouders hebben mij daarbij geholpen.”

In de prozabundel schrijf je dat een dwangstoornis als een zwaard van Damocles is, kun je dat uitleggen?
“In zekere zin voelt het als een zwaard van Damocles omdat de dwanghandelingen en gedachtes er altijd zijn. Als ik mijn kamer verlaat dan moeten de gordijnen bijvoorbeeld op een bepaalde manier hangen en de draden van de computer recht liggen. Naarmate je ouder wordt leer je met een dwangstoornis omgaan. Ik heb meerdere dwanghandelingen overwonnen en kan daar weerstand aan bieden, maar het blijft een uitdaging. “

Welke boodschap wil je de lezer meegeven met ‘Dwanggenoten’?
“Ik hoop dat ik met mijn prozabundel mensen die hetzelfde meemaken als ik, maar nog niet goed weten hoe ze ermee om moeten gaan, een hart onder de riem kan steken. Dat ze zich begrepen voelen, en weten dat ze niet alleen zijn.”

Een prozabundel die raakt, ontroert en inspireert

In ‘Dwanggenoten’ beschrijft schrijfster Eva Horsten op een beeldende manier hoe het is om te leven met een dwangstoornis. In zes verhalen, zet ze dit onderwerp pakkend uiteen en geeft ze een menselijk gezicht aan dwanghandelingen en dwanggedachten. Eva werpt de stigmatiseringen rondom de stoornis omver en laat zien hoe veerkrachtig mensen zijn. Een prozabundel die raakt, ontroert en inspireert.

Ben jij benieuwd naar ‘Dwanggenoten’? Je kunt een exemplaar bestellen door 10 euro over te maken naar rekeningnummer:

NL46 RABO 0156 1199 51 t.n.v. GGZ Oost Brabant, onder vermelding van je naam, adres en ‘Boek Dwanggenoten’. Na ontvangst van je betaling zenden wij je het boek toe.